Senad Alic - Migratie en kunst

Senad Alic (Sarajevo – Bosnië en Herzegovina, 1960) is een maatschappelijk betrokken illustrator en autonoom beeldend kunstenaar. Hij is verhalenverteller, conceptontwikkelaar, gastdocent, trainer en hij maakt kunst met kinderen en jongeren in azc's en met volwassenen in wijken en instellingen. Het gaat altijd over kunst, ‘de vlucht’, identiteit, diversiteit, onderweg zijn en ontmoetingen. Hij toont zijn werk in de nieuwe ledententoonstelling UPDATE 1 en op zondagmiddag 13 april is er een gesprek met publiek op basis van zijn werken. 

Een programma over migratie en kunst

"Mijn familie is al eeuwen op zoek naar een plek, naar een gevoel van thuis. Eeuwenlang moesten zij steeds van de ene naar de andere plek vertrekken en opnieuw beginnen. Het is van generatie tot generatie een denkbeeld geworden, een eeuwenlange droom dat er ooit een vaste plek komt waar toekomstige generaties voor altijd kunnen blijven wonen, een plek van waar je vertrekt als je wilt, maar altijd kan terugkeren.

Ook ik dacht dat Joegoslavië, het land waarin ik werd geboren, het thuis van mij en mijn kinderen zou zijn. Een droom waar ik aan heb bijgedragen, en ook terug laat zien in mijn tekeningen en schilderijen van toen. Veilig opgroeien in het stadje onder de dikke schaduw van een berg, langs een wilde rivier. En toch op een dag moest ik uit mijn ouderlijke huis vertrekken... Na de komst in het azc in Nederland drongen mensen ongevraagd mij doeken op. Bekenden, onbekenden, waar ik mij afvroeg of zij een masker hadden aangedaan of juist afgedaan?

Het landschap van de Balkan, de berg ben ik op het doek kwijtgeraakt. Ik heb de berg jarenlang niet geschilderd. Soms kon ik hem tijdens het schilderen zien. Op de momenten wanneer ik niet aan hem dacht kwam hij ongevraagd op het doek tevoorschijn. Alsof de geur van de verf hem uit de kamer van mijn diepste herinneringen trok. Ik herkende zijn silhouet in de vorm van een lijn of in een onduidelijk vlak dat door de veeg van een dikke kwast was ontstaan. In een koud lichtblauw, of diepgroen. Het was alsof ik hem hoorde brullen onder een dikke
laag met paletmes aangebrachte verf. Als een beer die in winterslaap was en wakker werd. En ik kon bijna de frisse wind die van de bergtop kwam voelen. Een wind die op een of andere manier ook warmte meebracht. In de geur van kerstbomen, de smaak van bevroren rozenbottels, de rode kleur van gezichten en de lach van mijn
maatjes.

Ik voelde me op die momenten eenzaam in mijn atelier. Zodra er een nieuwe laag verf op het doek kwam, verdween de berg van het doek. Het lukte de schilder in mij om de berg in een laag op laag geschilderde abstracte achtergrond te duwen. Maar uit mijn hoofd kon ik de berg niet weghalen. Daar was hij nog veel, veel groter dan in het echt. Een lijn, een vorm… het was of hij voor mij stond, krachtiger, mooier en scherper dan ooit. Ik weet niet wat het precies was. Of ik twijfelde dat ik de pracht van de berg wel kon laten zien in mijn schilderijen. Of dat ik het te moeilijk vond in mijn Amsterdamse atelier een leven dat niet meer bestond, te herscheppen. Of dat ik eigenlijk afscheid wilde nemen van de berg om met mijn leven door te kunnen gaan."

Uit het boek Was het zo van Senad Alic (Uitgeverij SWP)
www.senadalic.nl