Een paradijstuin wordt vaak voorgesteld als een hemelse plek van rust en overvloed, een perfecte harmonie tussen natuur en ziel. In zulke tuinen vloeit de natuur moeiteloos samen met een gevoel van tijdloosheid, mystiek en vrede. De paradijstuin ademt een serene, bijna magische sfeer. Wat bijzonder is, is dat de mens in deze onvolmaakte wereld altijd blijft verlangen naar dit paradijs, naar die staat van perfectie en harmonie die verloren lijkt te zijn. We voelen instinctief dat er iets beters mogelijk is — een wereld waarin lijden en conflict afwezig zijn. Dit verlangen kan worden opgevat als een herinnering aan een toestand die we diep van binnen herkennen, maar niet lijken te kunnen bereiken.
Mensen proberen voortdurend om iets van die paradijselijke perfectie te herstellen in hun leven. Het aanleggen van tuinen zijn symbolische pogingen om de paradijstuin opnieuw te scheppen, ook al blijven ze altijd tijdelijk – vanwege de seizoenen- en kwetsbaar.

De Paradijstuinen die hier in diverse vormen tentoongesteld worden, zijn weelderig en kleurrijk met een overvloed aan details die de aandacht grijpen. Elk element binnen de stukken vertelt een verhaal over emoties, nostalgische herinneringen en persoonlijke dromen. De verschillende lagen en plooien binnen de vormen verbergen en onthullen tegelijkertijd deze verhalen, wat de werken een poëtisch gevoel meegeeft. Op het eerste gezicht lijkt er sprake van chaos, waarbij de vele details schijnbaar zonder samenhang door elkaar zijn geplaatst. Maar al snel ontvouwt zich een subtiel evenwicht, waarin elk detail zijn plaats vindt en harmonie in de wanorde zichtbaar wordt. Wat eerst verwarrend lijkt, blijkt bij nadere beschouwing een zorgvuldig uitgebalanceerde compositie te zijn, waarin alle onderdelen elkaar aanvullen en versterken.

Het contrast tussen grote en kleine details maakt dat de werken zowel monumentaal als kwetsbaar aanvoelen, waardoor de toeschouwer wordt uitgenodigd om de werken vanuit verschillende perspectieven te benaderen en zich te verliezen in hun complexiteit en diversiteit.
—
Alexandra verwerkt borduurwerken en stoffen tot unieke collages. Haar materialen komen uit diverse bronnen; veel stukken zijn geschonken door anderen, terwijl andere afkomstig zijn uit haar eigen collectie van antieke stoffen en handgemaakt textiel. De tentoongestelde textiele werken illustreren hoe hergebruik een creatieve oplossing kan bieden om bestaande stukken nieuw leven in te blazen. Door deze materialen uit hun oorspronkelijke context te halen creëert Alexandra iets geheel nieuws. Haar aanpak toont niet alleen interesse voor het verleden, maar benadrukt ook het belang van duurzaamheid en innovatie in onze tijd van overvloed.

De expositie laat zien wat er gebeurt wanneer we ons overgeven aan langdurige, repetitieve en gedetailleerde arbeid. Door middel van ambachtelijk, met de hand vervaardigd textielwerk toont deze expositie het proces van langzaam werken, dat niet alleen het eindproduct transformeert, maar ook de maker. In een tijdperk waarin technologie en snelheid centraal staan, biedt deze werkwijze een moment van bezinning. Het nodigt uit tot reflectie op de waarde van herschikken, hergebruiken en opnieuw samenstellen, met als doel een vernieuwde aanpak en visie te ontwikkelen.